WHITE MUSTANG & Co

De route is uitgestippeld, de huurauto volgestouwd, we’re ready for a road trip. Chefchaouen (de blauwe stad) is ons hoofddoel, maar om voor Marijntje de afstanden een beetje overzichtelijk te houden, overnachten we op weg ernaar toe in Moulay Bousselham (bekend om zijn vogelreservaat en lagune) en Tetouan (de witte stad). De wat langere kustroute die ons vanaf hier naar Chefchauoen voert geeft een prachtige uitzicht over de Middellandse zee en eenmaal landinwaarts wordt het landschap ruiger en zien we het spectaculaire Rifgebergte opdoemen. Aangekomen in de blauwe stad wacht ons een heerlijk appartementje midden in het centrum. Het stadje zelf is overzichtelijk klein, toeristisch zonder dat het hinderlijk is, relaxt en buitengewoon mooi. We kopen vers gebakken broodjes om de hoek voor nog geen 30 (euro) cent en doen boodschappen in Hassan zijn winkel waar de doosjes smeerkaas, blikjes tonijn en chocolade repen tot aan het plafond opgestapeld staan naast koelkasten vol met water, cola en danoontjes. De kasba zelf is zo fotogeniek dat je om iedere hoek en in ieder nieuw straatje je camera moet pakken omdat dit echt het mooiste plekje van de stad moet zijn en werkelijk alles is blauw. In plaats van de kortste route terug naar Rabat, beslissen we uit nostalgische overwegingen ook Fes te bezoeken. We verblijven in een mooi Riad en eten er de heerlijkste home made tajines. Met gids komen we op de plekken die ik tijdens eerdere reizen niet kon vinden en ze is het wapen tegen de vele “wanna be guides”. Na Fes is het tijd om terug te keren naar Rabat en het weergat voor de tocht naar Agadir af te wachten. Alle plannen worden bij thuiskomst echter op een lager pitje gezet als we (en zeker Kees) door een flinke buikgriep worden geveld. Alleen Marijntje die juist tijdens de tocht naar Marokko ziek was heeft nergens last van. Het is een hele uitdaging om terwijl we ziek zijn met Marijntje, die blij is terug te zijn op de boot en wil spelen, klauteren en lopen, de dag door te komen. Ondanks dat het meer dan een halve week duurt voordat het weer goed is om te vertrekken, voelen we ons allebei niet fit genoeg om aan te sluiten bij de groep van 10 Nederlanders die op dat moment uitvaren. Op de boot wachten tot het volgende window vinden we wat zonde van de tijd en met mijn vader die afwacht wanneer hij kan invliegen op Agadir spreken we af dat we samen mijn oom in Marrakesh gaan verrassen. We pakken de trein voor de bijna 5 uur durende tocht naar het zuiden. En nog de zelfde avond wacht ik op Menara Airport tot mijn vader naar buiten komt lopen. Hoe bijzonder is dit, we praten bij in de taxi terug naar het hotel en hij kan niet wachten tot hij Marijntje ziet en met hem kan dollen. 

In de straatjes richting het hotel waar ik tevoren nog continue werd aangesproken en waar ze in het Nederlands grapjes probeerden te maken worden we nu met groot respect aangekeken door dezelfde jongens. De hereniging in het hotel met Marijn is geweldig, even wennen ook maar al snel weet ons mannetje weer precies waarom hij altijd zo om opa moet lachen. We denken als mijn neef ons op komt halen in het hotel even op de koffie te gaan bij de rest van de familie, maar dat is toch niet helemaal de bedoeling. We moeten echt het hotel annuleren want onze tijd in Marrakesh zijn we te gast bij hen. De verrassing kon niet groter zijn voor mijn oom en we worden verwend met de ene heerlijke maaltijd na de andere die mijn tante kookt. Na 2 dagen, een bezoek aan de lokale hammam, Djemaa el-Fna en de Ourika vallei zien we dat de weersvoorspelling vanaf het weekend zo goed is dat het zonde is dat te laten schieten. Met mijn vader spreken we in Agadir af en met tranen in de ogen neem ik weer afscheid van mijn familie. Eenmaal terug in Rabat maken we de boot vertrek klaar, kletsen bij met Marja en Henk van de Dina Helena en niet onbelangrijk doen we vooraanmeldingen van ons vertrek bij de douane en zo varen we zondag met hoog water uit, samen met de Amuse (Immaqa en de Panta Rhei volgen iets later) onder begeleiding van de pilot (voor de swell), in dikke mist. Er is te weinig wind om te zeilen en dat blijft de eerste 24 uur eigenlijk zo. Tegen beter weten in hopen we net als onze medevertrekkers dat ze nog wat aan zal trekken. Net als ik een dutje doe, roept Kees me naar boven. Zo’n 10 meter achter de boot zag hij een enorme water verplaatsing en hoorde het kenmerkende geluid van een “ademende” walvis en terwijl Kees dit verteld laat het beest zich met een enorme traagheid opnieuw ten dele boven het water oppervlak zien. Ik sta te stuiteren in de kuip, spring te trap af om de camera te pakken en we turen beiden over het water achter de boot. Even later zien we opnieuw een groot zwart lijf boven komen, een kleine vin op de rug, alleen zijn kop en staart zien we niet. Voor een dolfijn is hij niet speels en voor een haai niet zenuwachtige genoeg, dit kan echt niets anders zijn dan onze eerste walvis! Dat maakt een dagje motoren weer helemaal goed evenals de spectaculaire zonsondergang. We merken overigens dat de radar in dit gebied geen overbodige luxe is, ’s nachts is het veelal mistig en in Marokko zijn er procentueel net zoveel vissersboten met AIS als dat er taxi chauffeurs zijn die met de meter aan rijden. De volgende dag kenmerkt zich door een paar uurtjes zeilen afgewisseld met motoren. Kees vangt opnieuw een kleine maar heerlijke tonijn. Dinsdagochtend na het ontbijt roept Kees 

die samen met Marijn in de kuip is opnieuw. In no time ben ik boven om een ware dolfijnen show mee te maken. De dieren zwemmen in tientallen langs, onder en om de boot en lijken de tijd te nemen om kennis te maken. Marijn die ze voor het eerst ziet kan zijn ogen niet geloven en blijft maar wijzen naar het water. Het is met ook de albatrossen die boven het water zweven en andere zeevogels die we op zien stijgen en pijlsnel loodrecht in het water in zien duiken net of we Discovery Channel zijn binnen gevaren. In de loop van de dag is het even de vraag of we bij Essaouira met zijn vissershaven (echter zonder passanten haven) linksaf moeten slaan omdat we wel heel veel motoren en diesel verbruiken, maar  na wat rekenen zijn we ervan overtuigd genoeg brandstof aan boord te hebben om ook Agadir te halen en duimen we gezien de weersvoorspelling nog een groot deel te kunnen zeilen. In de namiddag, avond en nacht worden zeilwisselingen afgewisseld met motoren. We kunnen zelfs zeilen met de halfwinder, wat een genot zonder het geronk van de motor. In de vroege ochtend is het nog goed oppassen niet verstrikt te raken in een van de vele staken of vissersnetten die in de baai van Agadir uitstaan. We lopen de haven uiteindelijk in de loop van de ochtend aan en na het inklaren en opnieuw inleveren van de drone ga ik opzoek naar mijn vader. Andersom is hij al ook opzoek naar ons en tegen een uur of 3 uur staat hij met de havenmeester voor onze boot. We willen na alle steden nog heel graag de natuur in. De woestijn trekt maar is met Marijn en het korte tijdsbestek te veel gevraagd. Zo belanden we in Taroudant met zijn indrukwekkende kilometerslange stadsmuur. Wanen we ons in de tijd van de bijbelse geschiedenis als we in Tioute de kasba bezoeken en rijden op en neer naar de top van de bergpas richting Marrakesh (Tizi n’Test) om van het geweldige uitzicht te genieten. Het zijn onvergetelijke dagen samen met mijn vader die ook echt geniet van de “excursies” en het spelen, dollen en over het strand banjeren met Marijntje tot hij weer naar Nederland vliegt. Voor ons de hoogste tijd om de boot weer vertrek klaar te gaan maken en met de juiste wind onze zeilreis te gaan vervolgen richting de Canarische eilanden.