Marijn zijn eerste verjaardag (5 juni) lijkt ons een mooie dag voor het afscheidsfeestje. In Monnickendam waar de boot deze winter  voor het nodige kluswerk op de kant lag is een prima restaurantje waar de White Mustang langszij kan liggen voor nieuwsgierige familie en vrienden die een rondleiding zouden willen. Het blijkt een schot in de roos en Kees is als schipper er maar druk mee. Het wordt een heerlijke (verjaar)dag met veel lieve familie en vrienden en teveel aan cadeaus! De meest gestelde vraag deze dag is lastig te beantwoorden. Wanneer we precies weggaan hangt  namelijk af van de laatste klussen aan boord (SSB zender aan de praat krijgen, ruimte maken om spullen kwijt te kunnen) maar vooral van het weer en de wind. Bovendien willen we voor vertrek proefvaren, kijken of alles “werkt”. Slaapt Marijn inderdaad goed in zijn bedje achterin, is de verdeling van de spullen aan boord goed/ is de boot in balans, kunnen we onze draai vinden en zijn we tevreden met de huidige indeling. Bovendien hebben we na weken klussen en verkassen nu eindelijk even de tijd om bij te komen voor de eerste oversteek.

Dat proefvaren moeten we nog een aantal dagen uitstellen door een pittige storm die overkomt maar in de weken erna zeilen we een rondje Noord Holland met prachtig weer over het wad. Behalve de drukte en gezelligheid krijgen we niet veel mee van Oeral op Terschelling, zo zijn we bezig met het vertrekken. Via Texel,  Den Helder (afscheid Margriet en nasi in de marina) en IJmuiden (afscheid van Anke en family overgekomen uit Keulen) komen we voor de laatste maal terug  terug in Amsterdam. Nu echt voor een laatste rondje opslag, stort, boodschappen en een gezellige avond eten met mijn broer en vader. We geven de verwoede pogingen om de SSB  zender aan de praat te krijgen na een aantal dagen op een week later vertrekken we afscheidnemend van Mienco en Richtje, die ons de afgelopen periode veel hebben bijgestaan en geholpen, weer richting IJmuiden. Al zwaaiend begint het gevoel dat we vertrekkers zijn echt binnen de komen, ruim 6 maanden vertelde ik op werk iedereen van onze plannen maar bleef het iets abstracts, nu zwaaiend naar de twee kleiner wordende 

ervaringsdeskundigen voel ik toch de tranen komen. Een sms naar Karin een oud collega langs wiens huis we varen leidt er uiteindelijk toe dat we ook in de sluis van IJmuiden nog heel lief uitgezwaaid worden. De laatste dag in IJmuiden komen tot slot Hanneke, Sytse en de kids nog langs om Marijn zijn naambordje te brengen, een laatste knuffel te geven en de Maxi Cosi van boord te halen. We are ready to go!