WHITE MUSTANG & Co

Onmisbaar in dit gebied is voor ons de RCC Pilot, Atlantic Spain and Portugal van Henry Buchanan. We hebben voor 80 euro een nieuwe editie in La Coruna gekocht en deze heeft ons tot op heden, nauwkeurig en met de bekende Britse humor, dagelijks van alle benodigde informatie voorzien. 

 

De Spanjaarden zijn ongelofelijk vriendelijk en bescheiden. Iedere haven en ieder plaatsje opnieuw ondervinden we hoe graag ze willen helpen. Van het vinden van een goed plekje in de haven met een baby aan boord tot het geduldig meeraden in wat we bij de slager of visboer zouden willen hebben.

Wat de hele kustlijn van Galicie naast het Spaanse ritme gemeen heeft is dat er heel veel gevist wordt. Je wordt links en rechts ingehaald door kleine vissersbootjes die netten uitgooien op zee, in de ria of als je voor anker ligt gewoon naast je bootje. Er zijn ook vissers die fuiken gebruiken en tot slot zijn er de “mosselbanken” die verspreid in de ria’s voor de plaatsjes liggen en leeggehaald worden door grotere vissersboten. En al die bootjes varen continue de havens in en uit. Logisch want het is naast het toerisme de bron van inkomsten in dit deel van Spanje. Maar tijdens het varen is het dus verstandig markeringen van de netten in de gaten te houden en voor een goede nachtrust heeft een vissersbootvrij ankerplekje de voorkeur.

De Spaanse ria’s doen ons het meeste denken aan de Griekse eilanden , overal vind je prachtige baaien en mooie schone stranden. Waar je je boot voor anker legt zal met name afhangen van de wind richting en de hoeveelheid wind. Wij waren erg gecharmeerd van het serene Islas Salvora en het wat ruigere Isla Ons. Ook de rotsachtige strandjes en de baai bij San Vicente zijn een bezoekje meer dan waard.

Tot slot kun je echt overal heerlijk eten, maar je moet rekening houden met de spaanse siësta. Mocht je met kinderen op pad zijn en niet pas vanaf 20.00 willen dineren dan is een uitgebreide lunch met tapas een prima alternatief. 

Een bezoek aan de ria’s is niet compleet zonder het aandoen van bovenstaande eilanden, tevens national parks. Je kunt het mooi afwisselen met het aandoen van een nieuwe ria. Wel heb je er naast een vergunning voor het aanvragen van een ankervergunning ook een vergunning voor het mogen ankeren nodig (navigation permission en een anchoring permission). Het lijkt wat dubbelop en om eerlijk te zijn is iedere vorm van controle volledig aan ons voorbijgegaan, maar goed om te weten is dat beide vergunningen makkelijk en goed online te regelen zijn. We vragen ons na het bezoeken van de eilanden wel een beetje af waarom die vergunningen nog steeds verplicht zijn daar waar razendsnelle ferries elkaar in een moordend tempo afwisselen om de stroom aan bezoekers af te zetten en weer op te pikken (met name op Islas Cies) en waar je midden in de nacht wakker wordt geschud door de vele vissersbootjes die hun visnetten uitgooien in dit speciale marine reserve. Echt mopperen doen we overigens niet, stuk voor stuk zijn de eilanden het bezoeken en een ankerplek waard.

Het kleine en eerste eiland Islas Salvora heeft ons hart wel gestolen. Je hebt er niet veel meer dan een klein kerkje en een gebouw waar de eiland bewakers slapen, een vuurtoren een prachtig baaitje en heel veel zeemeeuwen. Min puntje is wel dat het ook voor vissers een mooie stek is en je ’s nachts dus niet heel rustig voor anker ligt. Voordat we door varen naar Isla Ons maken we een tussenstop in San Vicente, met zijn mooie rots strandjes aan de ene zijde en een grote baai met wit zandstrand aan de andere zijde is er voor ieder wat wils. Doordat er een regatta is kunnen we de haven niet in en liggen 1 dag met een hekanker aan een ponton voor de haven en de andere dag mooi voor anker met uitzicht op het strand. Isla Ons is al wat groter en ruiger, in de idyllische baai voor playa de Melide liggen we samen met medevertrekkers van de Bojangles en de Mar-Jolie. Het is gezellig om bij te praten op het witte zandstrandje en ’s avonds aan boord van de Bojangles. Hier ligt ook een Engelsman die we met veel plezier aanhoren als hij uitlegt dat hij uit protest tegen de Brexit met de Europese vlag rondvaart.

Tot slot vertoeven we enkele dagen op Islas Cies, als je de andere mensen wegdenkt het mooiste van de 3 eilanden. Het is heuvelachtig en bosrijk en met een kaart goed te bewandelen. Het witte zandstrand is schoon en het water aantrekkelijk helder maar ijskoud. Marijn heeft het aan de hand lopen op deze eilanden helemaal ontdekt en stapt vrolijk op iedereen af. Hij speelt met een emmertje water en zand en zwaait naar hartelust naar de zeemeeuwen. Het hartje van zijn eerste Spaanse liefde heeft hij bijna weten te veroveren door parmantig maar doelbewust naar haar toe te lopen. Dit 3 jarige prinsesje keek toch een beetje beduusd onder de stoïcijnse blik van Marijn die haar een schelp en een handje wilde geven en ging na een gracias en gulle lach van haar mamma toch weer liever met papa spelen.

In Muros merken we dat het ook in Spanje zomervakantie is. De haven ligt direct aan het centrum van dit levendige toeristische plaatsje waar aan de boulevard vele (vis)restaurantjes en winkeltjes te vinden zijn. Wanneer je doorloopt naar het einde van de baai, kun je bij laag water goed zien hoe vissers hier te werk gaan door met een hark-met-een-klep schelpdieren naar boven woelen. Natuurlijk is Santiago de Compstella een “must see" als je in La Coruna (30 minuten met trein) of in Muros (nog geen 2 uur met de bus)  ligt, dus pakken we voor een habbekras de bus naar Santiago. Maar wie net als ik bij Santiago de Compostela een beeld heeft van oude verbrokkelde wegen en door de zon en stof dorstig en vermoeid geworden pelgrims die heeft het mis. Aan de rand van het centrum zien we appartementen die qua architectuur het Java eiland in Amsterdam zouden upgraden en er ligt een ziekenhuis wat een hoofdstad waardig is. Uiteraard heeft het een prachtig historisch centrum en bijkomend hordes aan toeristen vanuit heel de wereld. We proberen de echte pelgrims, zij die de camino hebben gelopen, te herkennen aan de Sint Jakobsschelp, een wandelstok (niet zo een die net in de souvenirwinkel gekocht is) en het moeilijk lopen door de blaren, maar dat valt nog niet mee. Het is raar maar waar, maar als je via de eeuwenoude nauwe straatjes met “kinderkopjes” onder de bogen en via pleintjes plots op het plein staat tegenover de Obradoiro, daar waar euforische wandelaars na hun tocht zingend, juichend, racefiets in de lucht houdend, huilend of enorm blij, verzamelen dan doet dat toch wat met je. De intensiteit van wat zich hier afspeelt of wat er hier zich in de aflopen honderden jaren allemaal heeft afgespeeld is bijna tastbaar. We slaan het geheel rustig gade voordat we, weer een ervaring rijker, terug gaan naar onze boot. We varen na een aantal dagen, als een flinke storm is gaan liggen, de haven uit om een aantal dorpjes verder naar het noorden voor anker te gaan. Ook in dit baaitje worden we verrast door dolfijnen en we ontmoeten de bemanning van de SantanA die na 7 jaar zeilen bijna weer thuis is. 

Zij wachten op de zuidelijke wind, daar waar we hier eigenlijk bijna altijd wind uit het noorden hebben. Het is fantastisch om met deze mensen te kunnen borrelen en te leren van hun schat aan ervaring, om de verjaardag van Trees met heerlijke zelfgemaakte kwarktaart te vieren en om eens te zien hoeveel ruimte je nou hebt op een 54 voeter (heel erg veel). Na ria de Muros doen we ria de Arousa aan, de grootse van alle ria’s. We scharrelen hier rond en merken dat we het liefst op een mooi plekje voor anker liggen. Natuurlijk de haven is makkelijker aan wal stappen, kinderwagen uitklappen en je kunt op pad. Maar ondanks  (de meestal) warme douche en (het steeds minder vaak) de was te kunnen doen, mist de haven de charme van je anker uitgooien in een mooie baai met uitzicht op een eilandje of een mooi stadsgezicht bij zonsondergang. We krijgen inmiddels ook meer routine in het gebruiken van het bijbootje (bootje het water in takelen, buitenboordmotor aanhangen, buggy of rugzakdrager, strandspullen en/of rugzak voor boodschappen erin en dan een voor een in stappen vanaf een schommelende boot in een wiebelend inmiddels overvol bijbootje ). Marijn natuurlijk altijd met reddingsvest aan, wat hij inmiddels associeert met pret maken aan de wal/ op het strand. Op weg naar de kant kijkt hij steeds opnieuw vol spanning zijn ogen uit. We zijn in deze ria het meest gecharmeerd van Caraminal (toegegeven we zijn niet toegekomen aan Cambados), een wat grotere stad met een gezellige kern, veel eetgelegenheden en 2 hele grote supermercado’s. Je kunt er  niet al te ver naast de haven voor het strand rustig voor anker liggen. We leren van enkele Spaanse zeilers dat het Maria Hemelvaart is. Dit is een officiële feestdag in Spanje, wat helaas ook betekend dat alle winkels dicht zijn. Die avond zien we een heuse processie onder begeleiding van doedelzakken waarbij het geheel in stijl wordt geïntroduceerd en afgesloten met “vuurwerk” (hele harde knallen en hele, hele erge harde knallen). Naar ria de Pontevedra gaan we met name om in het noorden

Combarro te bezoeken. Het oude geheel uit graniet opgebouwde vissersstadje met de kenmerkende “graanhuisjes” voeren je zo een paar eeuwen terug in de tijd. Het is echt de moeite waard om (samen met vele anderen) het volledig gerenoveerde oude stadsdeel langs het water te bezoeken met zijn vele eettentjes, souvenirwinkeltjes en de sfeer te proeven. Na Vigo, de grootste stad van Galicië, een moderne stad met een oud centrum waar je prima kan verdwalen en waar we heel spontaan de verjaardag van Peter vieren op de Eliabeth, zijn we aangekomen in Baiona, een monumentaal middeleeuws stadje wat veel toeristen trekt. Het is hier dat Columbus in 1493 aankwam en het nieuws bracht van de ontdekking van de nieuwe wereld. We hebben in de aanloop naar deze haven regelmatig gedacht hoe ongelofelijk knap en gevaarlijk dat geweest is, terwijl wij zonder problemen, met zicht van 50 meter door dichte mist, met behulp van de AIS, elektronische kaarten en een up to date radar, langs rotsen, ondieptes en tegenliggers manoeuvreren om de white mustang veilig in de haven aan leggen. We bezichtigen hier een replica van De Pinta, het schip van Columbus en ook het Castelo de Montereal een prachtig oud kasteel waar vele eeuwen geleden veel om gevochten is, met uitzicht over de baai tot aan Islas Cies. Een mooie afsluiting van onze tijd in Spanje, morgen wordt er wind verwacht en vertrekken we naar Portugal.    

30 juli vertrekken we uit la Coruna richting Laxe, een lastig tochtje zo zal blijken. Wachten op de juiste wind is voor dit stuk van 36 mijl moeilijk omdat je “het bochtje om” moet. Vol goede moed interpreteren we het weerbericht iets te optimistisch (zoals de meeste bootjes die dag) met als planning (en voorspelling) zuid-westen wind, die langzaam naar het westen draait en einde dag vanuit het noorden komt. Prima wind dus om de bocht te ronden. De hoeveelheid wind is acceptabel en de windvlagen ronden we voor het gemak wat af naar beneden.  Eenmaal uit de luwte van het land merken we naast dat ook vandaag de windsterkte meer is dan voorspelt en dus meer is dan gehoopt, ze veel eerder draait richting westen zodat we een tijd lang met de wind op kop tegen de golven in moeten klotsen. Door deze golven die uit tegengestelde richting komen hebben we ook nog eens geen gang en komen we zeilend eigenlijk niet boven de 4 knopen uit. De motor zetten we een tijd lang noodgedwongen bij en voor de afwisseling doen we een poging zeilend meer voortgang te maken. We maken een slag naar het westen, wat direct aangenamer vaart en even later weer terug naar het oosten, resultaat: nada. Er zit helaas niet anders op dan op de motor verder te varen en deze bumpy ride uit te zitten. Ria de Laxe is een mooi baaitje, de zonsondergang is overweldigend en in de ochtend worden de voor anker liggende zeilbootjes (waarvan 3 vertrekkers bootjes) begroet door een aantal dolfijntjes. De bemanning van de Vagebond komt even buurten en we wisselen zo wat ervaringen en avonturen uit. Wel heel leuk en zo anders elkaar nu tegen te komen in plaats van op een winterse (vertrekkers)dag in een sporthal in Eemnes. De volgende dag vetrekken we naar Camarinas langs een kust die ze bemoedigend costa da morte hebben genaamd. Met dit rustige weer is het een goed moment om de parasailor eens te testen (een soort spinakerzeil met een “gat” bedoeld voor lange rakken). Helaas is er ditmaal zo weinig wind dat het zeil niet goed wil blijven staan. We zien achter ons dat de Vagebond prima vaart houdt met de halfwinder op. Dat is dan toch het verschil met de parasailor die waarschijnlijk pas te gebruiken is bij een knoop of 9-10 (van achter). We motorzeilen en genieten van het zonnetje en komen zonder problemen aan in de kleine gastvrije haven van Camarinas.Hier spreken we de bemanning van de Liefde weer die voor anker liggen in de baai en morgen weer doorvaren, de dagen erna is er weer storm voorspelt. We beslissen om te blijven, een dagje of wat voor anker te gaan en de haven in te gaan bij te slecht weer. Camarinas is een niet al te groot plaatsje en heel veel kun je er niet doen, maar de wandeling naar de oudste vuurtoren (Faro de Cabo Vilan) van Spanje is mooi. Van bovenaf zie de ruige kust, en de brekers in het water. 

Wat verder veel makkelijker gaat dan verwacht is de laatste vaccinatie voor Marijn regelen. In Engeland was het nogal een gedoe en konden we alleen terecht in travel clinics. De BMR konden we daar wel krijgen maar Engeland heeft een schema wat toch best verschilt met Nederland (in tegenstelling tot het spaanse schema) en de vaccinatie voor meningitis C vervangen voor de B variant. Alternatief een ingewikkelde gecombineerde meningitis vaccinatie die vooral voor Midden Oosten gangers wordt geadviseerd. Via een goed engels sprekende zeilende Spanjaard komen we aan de weet dat we in een Centro de Saude moeten zijn, een kliniek waar wisselend verschillende specialisten aanwezig zijn en ook bloedonderzoek kan worden gedaan. Zo gezegd, zo gedaan met google maps en internet in heel Europa kom je tegenwoordig overal zonder omweg. We krijgen een afspraak met de kinderarts de dag erna, een prik verder en Marijn (als troost) een tongspatel rijker maken we ons klaar voor onze volgende bestemming, Finisterre. Zaterdagochtend, 5 augustus, klokslag 8 uur vertrekken we met heerlijk weer uit Puerto de Camarinas. Vandaag moeten we weer een bochtje nemen om de Cabo Finesterre te ronden. Deze kaap is nogal berucht om de vele schipbreuken, maar wij hebben niets te vrezen want de zon schijnt en we hebben een mooi windje. De haven van Finisterre hopen we voor 13.00 uur te bereiken. In eerste instantie moet naast het grootzeil de motor nog even bij om uit de ria te komen. Eenmaal op zee trekt de wind bij naar de verwachte bakstag 10 knopen, we zetten de genua bij en langzaam veranderen we van koers om de eerste kaap te kunnen ronden. De wind komt al snel helemaal recht van achteren (niet de fijnste koers) zodat we het melkmeisje op moeten zetten (grootzeil over bakboord, genua over stuurboord). Onder deze zeilvoering rolt de boot onprettig. De parasailor durven we niet te zetten omdat het weerbericht in de loop van de ochtend windstoten tot 24 knopen voorspelt. Alternatief, met wat meer wind, is de boom in de genua. Dat blijkt prima te gaan, beide zeilen staan nu over stuurboord en we zeilen met het windje van achter steady en easy going. We genieten met zijn drietjes in de kuip (Marijn al slapend in zijn stoeltje) van dit tochtje. Ook vandaag komt het weerbericht niet overeen (what’s new), de aantrekkende wind komt eerder dan voorspelt en we gaan als een speer richting Finisterre. Inmiddels hebben we, keurig op tijd, zowel 2 riffen in de genua als in het grootzeil, dus met het zonnetje in de kuip en de dolfijntjes die ons begeleiden blijft het fantastisch zeilen. We naderen de kaap Finisterre vrij vlot met zo’n 21 tot 25 knopen wind (15 tot 20 knopen van achter plus onze snelheid van gemiddeld 6 a 7 knopen). 

Op de kaart zien we dat we na het ronden van de kaap nog bijna 3 mijl naar de haven moeten varen met wind recht van voren. Dat is een puist wind waar we beiden weinig zin in hebben. Na goed overleg varen we door naar de volgende ria, Muros. Kijkend op de kaart is dat nog geen 10 mijl en schatten we dat we hier het laatste stuk meer aan de wind kunnen varen. Tien mijl verder is met dit weer geen straf, de boot gedraagt zich goed, we houden mooi snelheid en met golven van 1,5-2 meter die om de 9 seconde komen is het aan boord prima te doen. Helaas na de kaap gerond te hebben, is de wind hier inmiddels ook iets gedraaid, conclusie we hebben toch hetzelfde probleem als bij Finisterre. We moeten recht tegen de wind in naar de haven. Eerst proberen we te motoren, maar er staat domweg teveel wind met een snelheid van maar 2,5 tot 3 knopen wordt dat niks. Dan maar kruisen, aan de wind een paar slagen maken, dan moet het lukken er zeilend te komen. Aan de wind betekent in dit geval dat de boot helemaal op een kant ligt en daar heeft Marijntje na een dag zeilen geen zin meer in. Het huilen is gauw over als we beneden in de kajuit op het lounche bed liggen. Ook hier kan hij, gedurende deze koers, niet alles wat hij tegenwoordig allemaal al kan (zelf de trap op klimmen bijvoorbeeld) maar het is een stuk comfortabeler dan bovendeks. Na hard werken en 4 slagen met wind tot 30,5 knoop aan de wind liggen we eindelijk in de haven van Muros. De zon schijnt nog steeds, hoogste tijd voor een anker biertje aan het einde van de beste zeildag tot nu toe.

 

 

 

NB

Zoals eerder gezegd halen we het weerbericht via het programma Predictwind Offshore binnen met de Iridium Go (satelliet verbinding). Dit levert prachtige plaatjes op in kleur en het mooie is dat je keuze hebt uit 4 verschillen weerberichten (PWG, PWE, GFS en ECMWF).Wat onze ervaring tot nu toe is, is dat deze berichten het altijd wel met elkaar eens zijn als er weinig wind is, maar nogal uiteenlopen als er serieus wind wordt verwacht. Bij de een komt de aantrekkende wind eerder, bij de ander uit een andere richting.Tot nu toe lijkt GFS het dichts in de buurt komt van hoe het werkelijk is. Dit programma wordt ook veel gebruikt in de windvoorspel-apps en op de site van bijvoorbeeld windguru. De les die wij hieruit hebben getrokken is dat we  alleen vertrekken als alle 4 de berichten min of meer gelijk zijn, dat is tot nu toe toch het betrouwbaarst.