WHITE MUSTANG & Co

Terwijl Kees in de kuip Marijntje vermaakt doe ik een afwasje. Als ik zo mijn gedachten laat gaan voel ik opeens hoe gelukkig ik ben. Niet alleen omdat we gister veilig en wel na 6 dagen zeilen zijn aangekomen op de Cabo Verde of dat de zon schijnt of het broodje kaas uit de oven (dank je wel Jaqueline en Peter) enorm lekker smaakte, nee ik voel me gewoon intens gelukkig, eigenlijk met alles en niets tegelijk. Dat is niet alle dagen zo kan eerlijkheidshalve zeggen. Heel gelukkig was ik niet tijdens het nachtje doorvaren van Las Palmas naar La Gomera. In de loop van de avond (natuurlijk in het donker) slaat de boot plots bijna plat omdat we de halfwinder waarmee we zo lekker meer dan 6 knoopjes snelheid hielden, nog heel even, maar dus net te lang, hadden laten staan om de niet verwachtte 20 knopen wind op te kunnen vangen. Achteraf zou het ook best de beruchte acceleratiewind geweest kunnen zijn hoewel ze ook na het passeren van Tenerife gewoon aanhield. Niets aan de hand verder, behalve dat ik Marijntje net aan het overpakken was uit de kuip om hem in bed te leggen en nu noodgedwongen met 1 hand hangend aan de “trapleuning” ons staande probeer te houden benedendeks. Voorzichtig leunend en steunend, Marijn op de andere arm zettend om met mijn linkerhand de handgreep bij het aanrecht te kunnen pakken lukt het om hem in zijn bed te krijgen. Alles wat binnen kan rammelen rammelt, alles wat niet stormvast stond is al door de boot heen gevlogen en rolt of schuift heen en weer. Goed, luier, flesje en Marijn zijn verhaaltje moeten nog heel even wachten, Kees heeft boven hulp nodig. In de kuip is het los van dat de stuurautomaat blijft piepen en de boot bijna op haar kant ligt en dwars op onze koers richting de kust vaart alles overzichtelijk en stabiel. Kees staat voor op het voordek en schreeuwt over het kabaal van klapperende zeilen heen ALLE LIJNEN LOS, zo gezegd, zo gedaan. Het helpt echter niet de boot rechter op te krijgen, dat is niet volgens plan. We hadden echt de  hoop het zeil droog binnen te kunnen halen. Next step is dat ook de val waarmee de halfwinder gehesen wordt, los te gooien. Consequentie, een heel groot zeil wat Kees uit het water moet vissen, het resultaat  ons bootje veert direct rechtop en is weer bestuurbaar. We zetten de genua met voldoende rifjes, hervatten onze oude koers en Marijn krijgt in alle rust alsof er niets gebeurd is, zijn luier, fles en zijn lievelingsverhaaltje, De Boot van Muis.  We hebben overigens wel geluk, want bij inspectie later in de haven op La Gomera blijkt dat het zeil heel is gebleven en tijdens een rustig zonnig dagje is het snel weer droog. La Gomera js tot nu toe misschien wel een van de meest relaxte plekken die we aangedaan hebben. Het plaatsje San Sebastian, waar de haven ligt en de ferries onder andere vanaf Tenerife aankomen is klein en gezellig. Als je van wandelen houdt is dit de plek waar je meer dan voldoende aan je trekken komt. No stress, no hurrie, ik weet niet of dit is wat de oudere generatie hippies hier houdt en de jonge hippies hier brengt of dat zij deze way of living hebben overdragen aan de locals. Het eiland heeft in ieder geval een goede vibe. Wat het nog gezelliger maakt is dat we hier samen liggen met Peter en Jaqueline van de Elisabeth en bezoek krijgen van Karin (vriendin/ oud collega) en haar vriendin Petra die het bijzonder leuk vinden om een kijkje te krijgen in ons huidige leven. We kletsen bij, borrelen, eten samen aan boord en we toeren een middagje over het eiland. Heel speciaal is het ook om de Talisker Whisky Atlantic Challenge hier te zien vertrekken en de 30 roeiteams (dames en heren, 1 tot 4 mansboten) van over de hele wereld die in een high tech roeiboot de oceaan gaan oversteken uit te kunnen zwaaien.

We maken even kennis met (vanaf nu onze held) Mark Slats uit Nederland die dit klusje solo gaat klaren (live te volgen via ybtracking.com of de app van yb races (IOS) of tracker). Op moment van schrijven ligt Mark Slats (Row 4 Cancer) 3de overall (!!!) en eerste van de 8 solo roeiers en moet hij nog 1862 mijl roeien. De tijd vliegt en voor we het weten is er een redelijk goed weergat om te vertrekken naar de Cabo Verde. Stress is een groot woord, maar we hebben na alle ontspanning wel even werk om de voorraad eten weer aan te vullen, de boot vertrek klaar te maken, een nieuwe telefoon te kopen want beide oude hebben het begeven en zijn ook door een handige jongen hier niet te repareren. 15 December worden we al vroeg “uitgezwaaid” door Karin en Petra die lekker gaan wandelen en ons, ons ding laten doen en op moment van vertrek staan daar natuurlijk Jaqueline en Peter. Onze eerste lange oversteek, de lastigste of moeilijkste als we ervaren zeilvrienden en meerdere medevertrekkers moeten geloven. De Antwerpse zeeziekte pillen heb ik tijdig ingenomen en we zijn klaar voor vertrek. Toch voelde het de dagen ervoor spannender dan nu we eenmaal op weg zijn. Er staat een mooie bakstag wind van 12 knopen en we kunnen met 2 rifjes in het grootzeil en de uitgeboomde genua met 1 tot 2 rifjes heel mooi 5 knopen snelheid houden zonder al te schuin te liggen. We rollen wel veel, toch alles bij elkaar is het goed te doen. De volgende dag komen we in het voorspelde windwak terecht, dat helaas met ons mee beweegt en zo nog 24 uur langer duurt dan voorspelt. De motor zetten we bij (1900 toeren) om 4,5 a 5 knopen te kunnen blijven varen, wetende dat er een behoorlijke hoeveelheid wind aan gaat komen. De dag komen we door kijkend naar dolfijntjes die wel een uur lang om de boot zwemmen, vissen, Kees vangt opnieuw een tonijntje, nieuwe recepten uitproberen (ceviche van de net gevangen tonijn, tip: spaanse pepers zijn echte pepers… ik was met 1 peper al zo royaal dat we de rest van het eten nauwelijks meer konden proeven), Marijntje schoonpoetsen als hij zijn fles melk na 5 minuten weer uitspuugt (zeeziek?), hem lekker laten spetteren in zijn badje in de kuip, eten klaarmaken, eten van Marijntje opruimen die zijn bakje omkeert en zo aangeeft geen trek te hebben (echt zeeziek…), bijkletsen met medevertrekkers over de SSB zender (korte golf zender) en dat alles terwijl we steeds verder wegvaren van de bewoonde wereld. Als het bedtijd is voor Marijn probeer ik ook wat te slapen want straks begint het wachtlopen (op proef 4 uur op, 4 uur af, maar na 2 dagen toch gewoon weer 3 om 3). De wind trekt geleidelijk aan tot 20 knopen bakstag (bij elkaar dus meer dan 25 knopen), de golven worden langzaamaan steeds wat hoger (zo’n 2,5 meter) en we houden een snelheid van 5 a 6 knopen met uitschieters naar 7,5. Het meest spannende van de dag is dat we in de avond niet al te ver voor ons op het water lichtjes zien, terwijl het AIS (automatic identification system) alarm niet is afgegaan en het schermpje van de AIS leeg is. De radar die we als snelle check gebruiken ziet het bootje wel. De AIS is hier in niemandsland een must have, iets waar wij bijna blind op vertrouwen en het is dus schrikken als er plots een boot voorlangs gaat met onduidelijke lichtvoering, zonder. Naarmate we nog meer dichterbij komen blijkt het een vissersboot die waarschijnlijk zijn visplek niet openbaar wil maken, maar ons duidelijk wel gespot had en keurig om ons heen is gevaren. Gevaar geweken, we kunnen door met al het andere wat we aan het doen waren. De dagen hierna zijn tot aankomst stabiel pittig, de wind blijft zo’n 20 knopen met regelmatig windstoten tot 25 knopen (tel onze snelheid erbij op en we cruisen naar de Kaap Verden met een windkracht 7), de 

golven worden hoger en weerbarstiger. Binnen lijken de brekers wel kanonskogels en maken de schuivers dat je weinig anders kunt doen aan boord dan zorgen dat je ergens (semi)klem ligt, zowel overdag als in de nacht. Dat is met een kind van 1,5 jaar dan weer makkelijker gezegd dan gedaan. Marijntje die tot de 1 na laatste dag echt niet zo in zijn nopjes was met ons zeilavontuur (maar misschien ook wel last heeft van doorkomende kiezen, verlatingsangst en/ of het feit dat hij nog niet kan zeggen wat hij wil) probeert ondanks alles gewoon zijn ding te blijven doen (logisch) wat resulteert in hoofd-stoterijen, omvallerijen en van de bank af valpartijen allen gevolgd door flinke tranen en voor heel even dan toch tegen mamma aan liggen om weer tot rust te komen. Kees heeft zo met hem te doen dat hij meer dan eens zegt dat we zo niet door kunnen gaan. Als Marijn dag 5 vrolijk wakker wordt, zijn melk erin blijft en hij ook zijn banaan met avocado prakje opeet lijkt het tij gekeerd. We vermaken ons met boekjes voorlezen, de Maya de Bij dans video, liedjes zingen, alles benoemen wat we zien, de blokkendoos en chillen tegen een grote stapel kussen aan. De overige bezigheden zijn een ware uitdaging, kip in blokjes snijden of rijst afgieten terwijl je door een schuiver tegen het fornuis aan kwakt, Marijn van A naar B verplaatsen, koffie zetten, als gaat in slow motion en goed overdacht.  We zitten deze dagen vooral binnen wat ondanks de muziek die we draaien en het ritme waar we in zitten eentonig is. Anderzijds is er zoveel wind dat in de kuip gaan zitten vooral wachten is op een breker en een grote golf zout water over je heen. Kees loopt aangelijnd wel regelmatig een inspectierondje over het dek en gooit dan de spartelende vliegende vissen weer overboord. De dag voor aankomst hebben we opnieuw bezoek van een gigantische school dolfijnen die langs de boot springen en meezwemmen, hoe vaak we deze vrolijke beestjes ook zien, ze maken onze dag steeds weer goed. Op dag 6 aan het begin van de middag is Sal in zicht, niet heel goed want de storm die woedt brengt veel Sahara zand mee wat zorgt voor beperkt zicht. Het is nog even spannend of we last krijgen van brekers bij de golven die nu ruim 3 meter zijn, maar eenmaal achter het land valt de wind deels weg en worden de golven snel kleiner. We laten het zeil net voor de ankerbaai zakken en starten dan voor het eerst sinds dagen de motor weer. Het ankeren is in deze volle baai met op de open plekken vooral veel rosten en weinig zand nog wel tricky maar we zijn er, we hebben het gehaald, trots maar ook best heel moe drinken we op deze nieuwe overwinning. De generale repetitie is geslaagd, de White Mustang en de bemanning hebben de tocht goed doorstaan, nu opruimen, bijslapen dat hebben we meer dan verdiend. Een dag later hebben we lekker geluncht in de kuip en doe ik de afwas, ik voel ik me meer dan gelukkig en dat is super.

Het is alweer zo lang geleden, ons afscheid van Marokko, dat het pittige tochtje richting het eiland Graciosa (Lanzarote) alweer bijna vergeten is. De wind die bakstag behoorde te zijn maar tot echt hoog aan de wind bleek, de 15 knopen die voorspeld, maar gemiddeld toch meer 20 knopen was, de pikdonkere en mistige nachten door de nieuwe maan en zo’n joekel van een vis die we beet hadden dat de lijn er direct van brak. Het ligt allemaal al vele klusjesdagen achter ons. Voor anker op Graciosa was de plek om van deze trip even bij te kunnen komen. Een prachtig eiland met vulkanen om te beklimmen en een mooi zandwandelpad langs het water richting het dorpje en de haven. De haven is weinig geschikt voor passanten, er varen aan de lopende band grote ferries in en uit met toeristen en er liggen vooral zeilboten ter overwintering. De pilot geeft overigens aan dat het in zijn geheel niet mogelijk is er een plekje te regelen voor een paar dagen. Van horen zeggen zou het zeker moeten kunnen lukken als je de havenmeester aan wal weet op te te sporen en op deze manier de port police omzeilt. Na een aantal dagen ankeren zijn we door onze voedselreserves heen en moeten we echt meer boodschappen doen dan in de lokale supermarktjes mogelijk is. Op Arrecife is door verschillende races de haven fully booked waardoor we besluiten in een lange dagtocht naar marina Rubicon (meest zuidelijke haven Lanzarote) te zeilen. We vertrekken met prachtig weer en een windje van 10 tot 12 knopen en kunnen sinds lange tijd de parasailor weer eens zetten. Na korte tijd neemt de wind echter af en verruilen dit zeil voor de halfwinder. Het resultaat een mooi bol zeil waarmee we met een gangetje van zo’n 4/4,5 knoop richting Rubicon varen. We lunchen in de zonnige kuip met omelet en een broodje tonijn met avocado. Marijntje die nu echt zijn eigen wil aan het ontdekken is, kijkt vanuit zijn stoeltje van zijn eigen boterhammen met chocopasta en pindakaas naar ons eten en besluit dan resoluut zijn drinkbeker in zijn eetbakje te gooien en niets anders meer te willen dan omelet met tonijn. Dat resolute is een karaktereigenschap die we in de weken (wellicht ook maanden en jaren) erna nog wel vaker tegenkomen.

Even later trekt de wind aan en met de halfwinder gaan we 6 a 7 knopen. Dichtbij de bocht voor Rubicon halen we de halfwinder binnen om niet overvallen te worden door de acceleratiewind onder het eiland, die kan oplopen tot 10 knopen (aantal knopen bovenop de heersende wind), maar hier merken we eigenlijk maar weinig van. Met een rifje in het grootzeil en een vol genua lopen we de haven aan. Het is een luxe haven met rondom zoveel toeristen, restaurantjes en winkeltjes dat we ons er een beetje verloren voelen. Echt een prima plek (voor de veelal Engelse toeristen) om heerlijk even een week of 2 bij te komen van alle rompslomp thuis, maar deze haven is niet de meest geschikte stek om de nodige voorbereiding te treffen voor de langere oversteken die komen gaan. We wachten noodgedwongen tot de ARC (op commando en op de dag nauwkeurig ongeacht de windrichting en sterkte) is vertrokken richting Carieb en zeilen dan met een nachtje doorvaren richting Las Palmas op Gran Canaria. Wederom niet een haven waar je zielsgelukkig wordt en dan heb ik het niet over het schudden en rollen van de boot als er een flinke zuid westen wind is. Vooral de ongeorganiseerde/ niet gestructureerde marina office is verbijsterend. Ondanks dat het nummertjes apparaat  (`”meer dan 25 wachtende voor u`` is geen uitzondering) suggereert dat je geholpen gaat worden (die dag) wordt er in de middag vaak een briefje op de deur geplakt met “we zijn er niet”. Het lukt ondanks alle chaos om een plekje in deze haven met 1250 boten te bemachtigen waar we met een extra handje van Floor en Casper prima komen te liggen. Het is een gezellig weerzien met naast de Summerwind andere oude bekende zoals de FastUs, de Immaqa en later ook de Elisabeth en de Amuse.  We merken dat je als groep vertrekkers een steeds hechtere gemeenschap vormt waarin het socialisen ook echt functioneel is en niet alleen bestaat uit nietszeggende kletspraatjes bij de koffie. Je checkt bij elkaar of alles okay is aan boord. Zijn er problemen aan de boot of technische mankementen aan randapparatuur waarbij geholpen kan worden, is iedereen fris en fruitig, hoe interpreteer jij de weersvoorspellingen. Iedereen deelt zijn ervaring, kennis en kunde maar ook 

zijn onzekerheid en twijfels. Na ruim 5 maanden op pad te zijn voelt het wel heel bijzonder om deel uit te maken van zo’n clubje. Na een dagje bijkomen wordt met de klussenlijst op zak de boulevard van de marina (het walhalla van de nautic shops) afgestruind. We komen via via aan het telefoonnummer van “Mike the American” die SSB zenders repareert en regelen dat de verstaging nogmaals wordt nagekeken. De voorraad eten wordt gecontroleerd, genoteerd en meer dan voldoende aangevuld om de Atlantische oceaan tweemaal over te kunnen steken. Als er echt niets meer op het bootje past na ruim 2,5 week en met een werkende SSB zender, goedgekeurde verstaging en nieuwe zwemshorts voor Kees, die flink is afgevallen door onze new way of living, zijn we met de binnenkort geplande tussenstop op la Gomera klaar voor onze eerste serieus lange oversteek richting de Kaap Verden. De vreselijke berichten die via Facebook en medevertrekkers dan binnenkomen over de bemanning van de Liefde maken dat ik nachten onrustig slaap. Misschien wel heel naïef maar door wat hen is overkomen zijn de Kaap Verden ineens een No Go. Ik voel me plotseling heel kwetsbaar op ons bootje met een kind van 1,5 jaar aan boord. Ik wil van de knoop in mijn maag af en duidelijkheid of we er wel goed aan doen via de Kaap Verden, waar we al zolang naar uitkijken, te varen. We googlen reisadvies pagina’s, checken de pilot en algemene informatie over de Kaap Verden en ik denk na over mijn eigen ervaringen op deze prachtige eilanden 3 jaar geleden. Conclusie blijf ver weg van Praia, wees voorzichtig en let op je kostbare spullen (sluit je boot af) in Mindelo en geniet van de mensen, de cultuur en de natuur op de kleinere eilanden waar nauwelijks criminaliteit bestaat. Komende vrijdag gooien we de trossen los richting la Gomera, daar ontmoeten we hopelijk Karin en Petra die speciaal voor ons hun welverdiende vakantie hier willen gaan vieren. Daarna zeilen we in 6 a 7 volle dagen richting Sal het meest noordoostelijke eiland van Kaapverdie om ons voorlopig van Europa te ontdoen, waarover later natuurlijk meer.